SOHN live @ Purple Stage Doornroosje Nijmegen 25-09-‘14

Vorig jaar nog op het allerlaatste moment ingevlogen als vervanging van op zondagochtend om 11:00 op Lowlands, met slechts een paar honderd brakke festivalgangers. Dit jaar een volgestampte Bravo op hetzelfde festival, een immens populaire plaat, een drukbezochte tour van vier maanden door heel Europa en de Verenigde Staten. Het kan hard gaan met muzikanten, zo ook met de Zwitserse producer Christopher “SOHN” Taylor. Aan deze betoverende band de eer om de Purple Stage van het nieuwe Doornroosje als eerste te testen.

Officieel is het Londense duo Fyfe, als voorprogramma van de Zwitser, de allereerste. Bewapend met gitaar en drumpad hebben zij de opdracht het publiek op te warmen. De muziek van de twee mannen sluit goed aan bij de muziek van SOHN. De dromerige, mysterieuze, atmosferische synthpop zit goed in elkaar. Direct valt op hoe bijzonder goed het geluid in deze zaal is. Wat er op het podium zelf gebeurt, is echter wat minder spectaculair. Omdat er slechts op een gitaar en drumpad gespeeld wordt, is het niet erg interessant om naar te kijken. Ook zijn de mogelijkheden die Fyfe hiermee heeft niet erg uitgebreid, waardoor nummers soms wel erg veel op elkaar lijken. Om dit op te lossen worden er sommige samples niet live gespeeld of uit de drumpad getoverd, maar spelen gewoon op een backing track mee, maar of dat nu de beste oplossing is. Gelukkig is de muziek verder wel aangenaam om te luisteren en is de techniek van de drummer op zijn drumpad ook zeker bewonderenswaardig.

Na een halfuur en wat ombouwtijd is het dan eindelijk tijd voor SOHN. Centraal op het podium zit hij op een soort troon, omgeven met synthesizers, keyboards en ander elektronisch instrumentarium. aan beide kanten wordt hij vergezeld door een medemuzikanten, die hem bij de optredens helpen zijn indrukwekkende producties live te spelen. Taylor is er berucht om soms een beetje warm moet draaien tijdens optredens, maar vanavond zit hij her vanaf het eerste nummer, Ransom Notes, direct perfect op. En perfect bij SOHN betekent echt van een heel erg hoog niveau. Zowel de lage als de hoge noten en alles daar tussen in, Taylor weet ze allemaal te raken. Het is altijd spannend bij een elektroproducer wat er live van zijn werk overblijft. Zeker nu de verassing van SOHN er na bijna twee jaar aan live ervaring er wel een beetje vanaf is. Het trio weet dit gelukkig geweldig op te vangen. Het is sowieso al een belevenis om de nummers van SOHN door het geweldige geluidssysteem in de Purple Stage te horen, maar Taylor en zijn twee begeleiders weten zo de accenten in de muziek te leggen dat het hele optreden interessant blijft. Zo zitten in elk nummer wel accentjes, versierseltjes en andere muzikale toevoegingen te vinden die je op de plaat niet tegenkomt. Ook wordt er soms in nummers geïmproviseerd of gesoleerd. Daarnaast voelt de muziek, omdat het overgrote deel live wordt ingespeeld (de manier waarop blijft een mysterie) sowieso toch net wat anders dan op de plaat. Voeg hierbij een geweldige, mysterieuze lichtshow die perfect aansluit bij de nummers en een geluidsmix waarin alles goed is terug te horen en hier staat een show die tegen de perfectie aanzit.
Dat het publiek onder de indruk is, is goed te merken als SOHN Tempest inzet. Na het instrumentele intro stopt de muziek en zingt Taylor, inclusief uithalen waar je hoogtevrees van krijgt, het eerste couplet compleet a capella waardoor het kippenvel over je rug trekt. In de zaal kan je een speld horen vallen, iedereen luistert ademloos. Tussen de nummers door verandert de Zwitser van een verlegen jongetje en meer dan een paar korte zinnetjes komen er vaak niet uit, maar dit charmeert hem wel en voegt alleen maar meer toe aan de mystiek van de show. Het optreden bouwt langzaam op van de wat rustigere naar de meer dansbare, energieke nummers. Via het nieuwe, rustige nummer The Chase en het oude Oscillate werkt SOHN naar een climax toe met Artifice, Lights en Lessons. Elk nummer is weer compleet anders dan het vorige en toch voelt het allemaal met elkaar verbonden. Na een daverend applaus komt het trio nog terug om de grote hit The Wheel te spelen, waarna de Purple Stage haar eerste concert erop heeft zitten. Christopher Taylor weet, naast fantastische nummers te produceren, ook hoe hij een geweldige show neer moet zetten. SOHN bewijst dat Elektronische en Live muziek best heel erg goed samen kunnen gaan. 

Popronde Nijmegen 18-09-'14

Versterkers op colakratten, schreeuwende gitaren tussen mariabeelden, falende versterkers en vooral heel veel bandjes in cafés, restaurants, clubs, kledingwinkels, ijssalons, musea en ga zo maar door. De popronde is van weer van start gegaan. In Nijmegen, de stad waar het allemaal 20 jaar geleden begon opende de zanger en gitarist van oud deelnemer Kensington deze editie van het rondreizende festival, dat dit jaar 30 steden aandoet met in totaal meer dan 1000 optredens van 120 bands. 

Na het praatje van Kensington is de eer aan Sväva om het eerste optreden te geven. In de drukke foyer van museum het Valkhof toont deze Friese band meteen waar de Popronde voor staat: nieuwe, originele, goede bandjes. Het kwartet dat Sväva maakt schept met hun muziek een intrigerende, betoverende ruimtelijkheid. De om elkaar heen spelende gitaren, de echo's en de warme stem van frontvrouw Bente Hout laten je wegdromen. Toch weten de bandleden je altijd in hun greep te houden. De stuwende bas, swingende drums en het ietwat hogere tempo dan normaal bij melancholische pop zorgen net voor wat extra pit wat ontzettend lekker klinkt. Sväva is zowel technisch als muzikaal een erg goede band en hun mix van dreamy en wat stevigere pop is erg aangenaam om naar te luisteren. 

Daarna is het door naar ijssalon Prikkels. Het is nog wat vroeg op de avond voor een toetje, maar de band die hier speelt, Orange Skyline, is zeker een heerlijke traktatie. Dit enthousiaste viertal uit Groningen steekt meteen energiek van wal. Jonge honden standaard alternative rock is het eerste wat in je naar boven komt als je Orange Skyline hoort. Maar al gauw valt toch op dat er een diepere laag in de muziek zit. Plotseling een maatwisseling, bijzondere ritmes, Orange Skyline heeft de ballen om iets anders te doen dan het gros van de alternatieve bandjes. Hierdoor worden de nummers van het kwartet ook enorm dynamisch en klinkt elk nummer anders. Dit gecombineerd met een grenzeloos enthousiasme en energie en een overduidelijk plezier in het muziekmaken zorgen ervoor dat Orange Skyline een diepe indruk achter laat bij het publiek.   Orange Skyline is anders maar toch herkenbaar. Deze band heeft de potentie om, als ze zich niet laten leiden door wat populair is maar wat ze zelf willen, de komende jaren een van de toonaangevende bands te kunnen worden in de Nederlandse popscène. 

Na al dat muzikale geweld begint een paar huizen verder bij 24/7 alweer de volgende band. Singer Songwriter Chayah laat daar met met haar band het publiek wegdromen in haar countryfolk. De nummers doen denken aan zangeressen als Amy McDonald en aangenaam om naar te luisteren, maar helaas sluipen er hier en daar wel wat foutjes in. 

Van Alternative Rock naar Countryfolk en van Countryfolk naar Elektro, alles kan tijdens de popronde. Zo belanden we bij G∆rtm∆len in Extrapool. Slechts belicht door een rode lamp staat dit gemaskerde duo achter hun apparaten. Uit deze apparaten weten zij op onvoorstelbare wijze de meest bijzondere nummers voort te brengen. Zangeres Jessie Hoefnagel manipuleert, loopt en vervormd haar stem terwijl toetsenist Maarten Espkamp met synths, geluidsborden en dergelijke de muziek eromheen vormt. Hieruit ontstaat een ruimtelijke, originele, dynamische mix van elektronische nummers. Door weinig tussen de nummers te praten, de zwarte pakken en maskers en de witte kubussen die tijdens het optreden bevestigd worden aan de kleding wordt het publiek volledig de show ingetrokken en mede door de muziek overvallen door een mysterieuze sfeer. Het overgrote deel van de muziek wordt live ingespeeld en hier wordt ook nog eens vaak doorheen geïmproviseerd, wat er soms voor zorgt dat de muziek nog eens extra dynamisch Is, maar helaas ook dat delen van nummers zo vaak herhaald worden, dat het hier en daar wel wat saai wordt en de aandacht verslapt. Overal is G∆rtm∆len echter een zeer origineel en talentvol duo waar je met plezier 45 minuten naar kan blijven luisteren. 

Kensington memoreerde tijdens hun openingsspeech hoe zij met heel veel moeite een mega basversterker de wenteltrap van de NDRGRND af moesten sjouwen. Dit is Rondé in ieder geval ook gelukt want deze Utrechtse band, want ze staan volledig versterkt in de gezellig drukke kelder te spelen. En dat is goed te horen, het vijftal blaast namelijk vanaf het eerste nummer het publiek weg. De muziek van het vijftal zit fantastisch in elkaar. Elk instrument klikt perfect in het andere waardoor Rondé klinkt als één. De indiepop die de band speelt swingt, is lief maar wel met de nodige ballen, is catchy op de goede manier. Voor je weet sta je mee te bewegen. Ook bij Rondé valt de frisheid van de muziek weer op, het lijkt wel een trend deze popronde.

Over bands gesproken die geen fuck geven om wat dan ook en lekker doen wat ze zelf willen, daarbij spant Floris Bates and the Rented friends misschien wel de kroon. Floris Bates in een hotdogshirt en zijn gehuurde vrienden in de meest vrolijke overhemden staan in de Plak een portie lawaai te maken. De vrolijkheid en lol straalt van het vijftal af. Originele teksten, jolige praatjes tussen de nummers door, maar ondertussen ook wel gewoon erg goed blijven spelen. 

En voor je het weet slaat de klok alweer 12 keer, maar de popronde gaat gewoon door. Tussen de mariabeelden en bierkratten staan the Afterveins te rocken in de Deut. Twee gitaristen, een drummer en keihard rocken, dat is waar het Rotterdamse trio voor staat. The Afterveins nemen je mee op een rock n roll achtbaan. NIks speciale gitaareffectjes, het enige pedaal dat beide gitaristen hebben is een stemapparaat. Alles wordt gedaan op de versterkers zelf en die staan hard, heel hard. Maar als er eentje het opgeeft tijdens een nummer dan speelt de andere gitarist gewoon twee keer zo hard door. En als de versterker echt overleden blijkt dan pluggen we de gitaar gewoon direct in het geluidsbord. Drummer As slaat zonder rust op zijn drumstel alsof zijn leven ervan afhangt. Shirts gaan uit, zweet stroomt over de lichamen. Er straalt een soort oerkracht van deze band af. 

 Voor meer popronde check: http://www.popronde.nl/